قدس آنلاین: در پشت‌پرده وقف هر کدام از این واقفان داستانی نهفته است که گاه روایتش کار آسانی نیست. در ادامه با یارمحمد تیموری یکی از این واقفان همکلام می‌شویم. این بزرگمرد متولد سال ۱۳۲۹ و از کشاورزان روستای عباس‌آباد فرامیشان شهرستان رشتخوار استان خراسان رضوی است. او یک قطعه زمین مسکونی را برای صرف در حوزه کودکان ایتام و محرومان این روستا بر حرم مطهر امام هشتم(ع) وقف کرده است.

چه داستانی پشت وقف این قطعه زمین نهفته است؟

هشت فرزند، پنج دختر و سه پسر داشتم. پسر کوچکم چند سال پیش در آستانه سالروز شهادت حضرت فاطمه زهرا(س) گفت نذر دارد و باید به مشهد و پابوس آقا علی بن موسی الرضا(ع) برود. او شب شهادت را تا صبح در حرم مطهر رضوی به زیارت و عزاداری گذراند. صبح آن روز زنگ زد و تلفن یکی از بستگانمان در مشهد را گرفت تا به منزل آنان برود. بعدازظهر آن روز وقتی برای انجام آزمایش پزشکی به خیابان ابن‌سینا رفته بود، ناگهان در خیابان سکته مغزی کرد. چند روزی در کما بود تا اینکه پزشکان به ما اطلاع دادند جای هیچ امیدواری نیست و پسرم مرگ مغزی کرده است. آنان از ما تقاضا کردند تا در کار خداپسندانه اهدای عضو سهیم شویم و جان چند بیمار نیازمند به اهدای عضو را نجات دهیم. ما هم قبول کردیم، البته ابتدا اهدای اعضای بدن فرزندم برایم خیلی سخت بود. اما حالا از آنجایی که با یک نفر از پیوندشدگان اعضای او ارتباط داریم، احساس خوبی دارم که این کار را انجام دادم. هر وقت به او که از بسیجیان دوران دفاع مقدس است نگاه می‌کنم، انگار پسرم را می‌بینم. حدود ۶ ماه پس از فوت پسرم امین در اسفند سال ۱۳۹۵، به فکر وقف این قطعه زمین مسکونی افتادیم. این زمین را برای او در روستای خود خریده بودم تا در آن خانه‌ای برایش بسازیم که متأسفانه به دیار باقی شتافت.

پس این وقف را به یاد پسرتان انجام دادید؟

می‌خواستم یادگاری و اسمی از او بماند. امین ۲۹ سال بیشتر نداشت و ازدواج نکرده بود. از یکی از آشنایان که دستی در کارهای آستان قدس رضوی داشت راهنمایی خواستیم. پیشنهاد داد تا زمین را بر این آستان مقدس وقف کنیم تا حفظ شود. من هم آن را به یاد امین و برای شادی روحش وقف کردم. مراحل اداری در سال ۱۳۹۷ به پایان رسید. امیدوارم آستان قدس رضوی روی این قطعه زمین وقفی، مهدکودکی برای اهالی روستایم بسازد.

چرا حرم مطهر رضوی را برای این اقدام نیک انتخاب کردید؟

هر آنچه در زندگی داریم از امام رضا(ع) است. حتی این نفسی که می‌کشیم از برکت و عنایت این امام بزرگوار است. مرحوم پسرم هم علاقه خاصی به خاندان عصمت و طهارت(ع) به ویژه امام هشتم(ع) داشت و خودش را هر طور که بود در شب‌های شهادت و ولادت ائمه اطهار(ع) به مشهد و حرم مطهر رضوی می‌رساند.

چه صحبتی با مردم در این باره دارید؟

وقف، کار خداپسندانه‌ای است که ائمه اطهار(ع) روی آن تأکید بسیار داشتند. دست‌گیری از مردم و فراهم کردن امکانات رفاهی در جامعه خیلی خوب و پسندیده است. امیدوارم به حق امام رضا(ع) اتفاقی که برای خانواده ما افتاد، برای هیچ پدر و مادری پیش نیاید و بیماری هم نیاز به اهدای عضو پیدا نکند، اما اگر این شرایط ناخواسته پیش آمد به هموطنانم پیشنهاد می‌کنم در کار خیر اهدای عضو هم پیشقدم شوند.

آیا خاطره خاصی هم از آخرین باری که به حرم مطهر رضوی مشرف شدید، دارید؟

رشتخوار حدود ۲۰۰ کیلومتر با مشهد فاصله دارد و معمولاً سالی چند بار به این شهر مقدس سفر می‌کنم، اما به خاطر بیماری کرونا، آخرین بار دی سال گذشته سعادت پابوسی آقا علی بن موسی الرضا(ع) نصیبم شد. آن هم زمانی که برای شرکت در چهارمین همایش تجلیل از واقفان و ناذران آستان قدس رضوی دعوت شده بودم. مثل بقیه واقفان حاضر در این مراسم به لطف امام رضا(ع) انگشتر ضامن آهویی از سوی آستان قدس رضوی هدیه گرفتم. این روزها که به دلیل بیماری کرونا در خانه هستم، با نگاه به این انگشتر دلم به حرم مطهر رضوی پر می‌کشد. خیلی دلتنگ امام رضا(ع) هستم و از راه دور به ایشان سلام می‌دهم.

ما نایب الزیاره شما در حرم مطهر رضوی هستیم، چه خواسته‌ای از راه دور از امام رضا(ع) دارید؟

از امام رضا(ع) همیشه خواسته‌ام به ما صبر بدهد و اجازه ندهد از خاندان عصمت و طهارت(ع) جدا شویم. از ایشان می‌خواهم هر چه زودتر بیماری کرونا برطرف شود تا بتوانیم دوباره با آرامش خاطر به پابوس ایشان بیاییم.